محیط زیست در جدال با توسعه نیست، هست؟! مهری محمود خانی / فعال محیط زیست این روزها ساکنین شهریار نگران بحران‌های پیش‌روی شهرستان شهریار در زمینه تخریب محیط زیست هستند. همه از تغییر کاربری، خشکسالی، بحران آب، ریزگرد و … می‌گویند. فرونشست زمین منطقه، از موارد دارای رکورد محسوب می‌شود. سطح سفره‌های آب زیرزمینی همچنان […]
مهری محمود خانی / فعال محیط زیست
این روزها ساکنین شهریار نگران بحران‌های پیش‌روی شهرستان شهریار در زمینه تخریب محیط زیست هستند. همه از تغییر کاربری، خشکسالی، بحران آب، ریزگرد و … می‌گویند. فرونشست زمین منطقه، از موارد دارای رکورد محسوب می‌شود. سطح سفره‌های آب زیرزمینی همچنان درحال پایین رفتن است و ذرات کوچکتر از ۱۰ میکرون سلامت شهروندان را به مخاطره می‌اندازد. همه می‌گویند چرا باغ‌های سبز و زیبای شهر خشک شده و تبدیل به ساختمان، مجتمع تجاری، رستوران باغ و باغ تالار می‌شوند. با کمی دقت می‌توان متوجه شد که درکنار عوامل اجتماعی و اقتصادی منطقه، اقلیم شهرستان و جاذبه‌های طبیعی هم نقش بسزایی در جذب ساکنین و گردشگران منطقه‌ای و برون منطقه‌ای داشته است و این منطقه با اقلیم خاص خود در غرب استان تهران، همچنان می‌تواند یکی از مناطق سکونتی با آب‌وهوای مناسب باشد. گاه می‌بینیم که یک کشاورز با کاشت محصولی همچون کلزا زیبایی فصلی را برای شهر به ارمغان می‌اورد که در حاشیه جاده و مسیر، زیبایی را به این شهر هدیه کرده است و رهگذران با توقفی کوتاه سعی در ثبت این زیبایی‌ها دارند. حال بنگرید باغ‌های زیبا و منحصربه‌فرد منطقه را که چه نقشی در بهبود کیفیت محیط و افزایش جلوه‌های بصری دارند. بله شهریار را به جاذبه‌های طبیعی، دشت زیبا و باغات سرسبز می‌شناسند. علاقمندان و طرفداران محیط زیست، دغدغه‌مندتر از همیشه درحال رصد معضلات شهر بوده و همه می‌دانیم که شرایط خوب نیست. وقتی صحبت از توسعه می‌شود، توسعه‌ای که با شرایط اکولوژیکی این منطقه سازگار نیست و انواع آلودگی‌ها و تخریب شرایط طبیعی را دامن خواهد زد، چرا بر ناسازگاری اصرار می‌ورزیم. آیا سایر دلایل پررنگ‌تر از حفظ محیط زیست هستند. چرا به بهانه اشتغال‌زائی طبیعت را تخریب می‌کنیم؟ چرا درجهت توسعه پایدار منطقه حرکت نمی‌کنیم؟ چرا به گردشگری بها نمی‌دهیم درحالی‌که موقعیت جغرافیایی و طبیعی شهریار می‌تواند آن را به گردشگاهی فرامنطقه‌ای تبدیل نماید؟ چرا به جلوه‌های بصری شهر توجه نمی‌کنیم و حتی سعی در تخریب آن داریم؟ چرا زیرساخت کافی نداریم و چندین سؤال که ذهن را درگیر نموده است. کاش کمی بیشتر به آیندگان بیاندیشیم و درجهت توسعه‌ای قدم برداریم که همگام با طبیعت بوده و ارزیابی محیط زیست را در هر طرح و پروژه‌ای به شوخی نگیریم. چشم‌انداز چندین ساله و توجه به عواقب احتمالی، از ضروریات است.