انسولین پیدا نمی‌شود ؛ اوج بحران برای دیابتی‌ها درد‌ها کنارهم که جمع می‌شوند روزگار سخت‌تر می‌گذرد، کرونا، گرانی، تحریم و دیابت را که کنار هم می‌گذاری این سختی گذران زندگی را برای افرادی که دیابت دارند بیشتر می‌توان حس کرد و به قول یکی از این افراد دیابتی؛ خدا به دادمان برسد با هزینه‌های امروز […]
انسولین پیدا نمی‌شود ؛ اوج بحران برای دیابتی‌ها
درد‌ها کنارهم که جمع می‌شوند روزگار سخت‌تر می‌گذرد، کرونا، گرانی، تحریم و دیابت را که کنار هم می‌گذاری این سختی گذران زندگی را برای افرادی که دیابت دارند بیشتر می‌توان حس کرد و به قول یکی از این افراد دیابتی؛ خدا به دادمان برسد با هزینه‌های امروز و کرونا، دیابت هم داشته باشی. اما حالا دیگر نگرانی کمبود انسولین هم به تمام آن نگرانی‌ها اضافه شده است.
به گزارش شهریارنگار مساله کمبود انسولین برای بیماران دیابتی، ماجرای کهنه‌ای است که هرازچندگاهی در سالیان مختلف و حتی سالی چندبار به گوش می‌رسد. هربار هم پس و پیش از خبر بعدی و قبلی، اخباری مبنی بر تولید داخلی این داروی حیاتی برای بیماران دیابتی می‌آید و مسئولان کشور در سطوح مختلف خبر از راه‌اندازی خط تولید این دارو در داخل کشور می‌دهند.
اما خب در تمام این دفعات، نه ما دیگر با مساله کمبود مواجه نشدیم و نه اینکه خبری از کفایت انسولین داخلی برای پوشش نیاز تمام بیماران به گوش رسید. این ماجرا حالا و بعد از شیوع گسترده کرونا در جهان بیش از پیش اهمیت پیدا کرده است؛ چراکه حتما از همان روز‌های ابتدایی شیوع کرونا تا همین امروز در اخبار و اطلاعات مختلف به گوش‌تان خورده است که افرادی که بیماری زمینه‌ای دارند، بیش از سایرین در معرض ابتلا و جان باختن بر اثر کرونا هستند. بیماران دیابتی هم از این دسته افراد هستند و همین لزوم توجه به سلامت این بیماران و تهیه و تامین اقلام دارویی موردنیاز آن‌ها را ایجاب می‌کند.
افراد دیابتی مبتلا به دیابت نوع یک، گروهی از جمعیت دچار وضعیت اضطراری هستند که اکنون امکان تامین انسولین و نوار تست قند خون را به دلیل نایاب شدن این دو نوع دارو و تجهیزات پزشکی در داروخانه‌ها از دست داده‌اند.
محمد که هم خود و هم مادرش نیازمند انسولین هستند می‌گوید: «مدتی است با مراجعه به هر داروخانه‌ای
امکان تهیه انسولین قلمی را ندارم. راستش هم خودم و هم مادرم از انسولین قلمی استفاده می‌کردیم.
این انسولین‌ها تولید داخلی ندارند و همه وارداتی و از دو برند طوسی‌رنگ لنتوس (با اثر‌گذاری ۲۴ ساعته) و نارنجی‌رنگ نوورپید (با اثر‌گذاری آنی در کاهش قندخون) هستند.
منتها مدتی است نوورپید اصلا پیدا نمی‌شود و حتی به داروخانه‌های بزرگ مراجعه می‌کنیم و می‌گویند که نداریم. لنتوس هم که با مکافات و کلی جست‌وجو پیدا می‌شود.
برخی مسئولان می‌گویند فرقی بین انسولین قلمی و رگولار یا همان قدیمی‌ها نیست و صرفا تزریق قلمی‌ها
راحت‌تر است و مردم آن را انتخاب می‌کنند، اما واقعیت این نیست.
درست است که تزریق آن راحت‌تر است، اما دوز آن هم متفاوت است. اتفاقا در همین مراجعه آخر به پزشک،
او به مادرم گفت که دست به تغییر انسولین نزند و از همان انسولین قلمی استفاده کند،
چون بدنش توان هماهنگی با انسولین جدید را ندارد، شاید من بتوانم این کار را بکنم، اما افرادی که سن
بالاتری دارند چنین امکانی را ندارند و برای آن‌ها مشکل‌ساز می‌شود.»
علیرضا هم که از بیماران دیابتی نیازمند به انسولین است، صحبت‌های محمد را تایید می‌کند و می‌گوید:
«شماره اطلاعات دارویی را می‌گیرم به من می‌گویند فلان داروخانه مراجعه کنید دو قلم از انسولین
موجودی دارد. وقتی مراجعه می‌کنیم بلافاصله می‌گویند تمام شده است.
مسئله دیگری که با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم، موضوع سهمیه‌بندی است. ما می‌فهمیم که این شاید به
خاطر این است که انسولین به همه مردم برسد، اما اولا که این اتفاق نمی‌افتد و کمبود بیش از اینهاست و
ثانیا اینکه من بیمار دیابتی نمی‌توانم ماهی چندبار برای دریافت انسولین آن هم در این شرایط کرونایی
به داروخانه‌ها مراجعه کنم.
قبلا به اندازه مصرف یک ماهم تهیه می‌کردم، اما الان اینچنین نیست.
تازه اگر گیر بیاوریم و داروخانه‌ای انسولین داشته باشد به تعداد بسیار محدود دراختیار ما می‌گذارد.
بعضی از داروخانه‌ها هم علی‌رغم اینکه انسولین را پزشک در دفترچه نوشته است با قیمت بالاتری این دارو
را به ما می‌فروشند و به قولی آزاد حساب می‌کنند.
ما حاضریم برای این اضطراری که در آن قرار داریم هزینه بیشتری کنیم، اما هرگز توان تحمل این
استرس و اضطراب کمبود انسولین را نداریم.